47 વર્ષે મેં છૂટાછેડા લીધા….મને ચેક સાઈન કરતા નહોતું આવડતું …. આ મહિલાની કહાની સાંભળવા જેવી છે
આજે દેશમાં બેટી બચાવો બેટી ભણાવોના નારા લાગી રહ્યા છે.તો બીજી તરફ દીકરીને સાપનો ભારો માને છે. આજે પુરુષોને માતા જોઈએ છે, બેન જોઈએ છે. પત્ની જોઈએ છે. પરંતુ દીકરી નથી જોતી. દીકરીઓને જો થોડો પણ સાથ આપવામાં આવે તો તે આખી દુનિયા સામે લડી શકે તેમ છે.
આજે આપણે એક એવી મહિલાની વાત કરવાના છે જે સ્ત્રીને તેની જિંદગીં જીવવાના સમયમાં તેનો સાથ મૂકી દે છે. પરંતુ આજે તે સ્ત્રી સારામાં સારું જીવન જીવી જાણે છે. આ કહાનીએ સ્ત્રીની અબળાથી સબળા બનવા સુધીની છે.
આ કહાની છે પોતાની જોંદગીને ગોતવા, પોતાના અસ્તિત્વના વજૂદને ગોતવા મથતી એક મહિલાની જેને પોતાની અડધી જીંદગીનો પડાવ તો પૂરો કરી દીધો છે. ખરેખર આ કોઈ વાર્તા નથી, તે હકીકત છે. હવે તમે જે કહાની વાંચવા જઈ રહ્યા છો તે સોર્યા પોસ્ટલની કહાની છે. આ સ્ટોરીને Human of facebook દુનિયાની સામે લાવ્યું છે.
મારા પતિ મળી ત્યારે હું 20 વર્ષની હતી. 23 વર્ષની વયે મારા લગ્ન થયા ત્યારે અમે સંપૂર્ણ કપલ જ હતા. અમે 20 વર્ષ એકસાથે પસાર કર્યા, પછી બધુ જ બદલાઈ ગયું. અને અમે અલગ થઈ ગયા. 47 વર્ષની ઉંમરે અમે છૂટાછેડા લીધા અને અમે અલગ અલગ રસ્તે ચાલ્યા ગયા. મારા બંને બાળકો વિદેશમાં રહેતા હતા તેથી મારે મારું નવું જીવન શરૂ કરવાનું હતું. મને ખબર ના હતી કે કેવી રીતે પ્રારંભ કરવો. અગાઉ, મેં ચેક પર હસ્તાક્ષર પણ નહોતો કર્યો. હવે એકલા રહેવાનું હતું, પરંતુ હું બધું જ કરવા આતુર હતી .
બધું જ તેની રીતે આપમેળે થવાનું શરૂ થયું। મારા મિત્રોમાંના એકે મને ફોન કરીને જણાવ્યુ કે તેની શાળામાં ફ્રેન્ચ શિક્ષક માટે જગ્યા ખુલ્લી છે. એક ટૂંકી મુલાકાત પછી મને નોકરી મળી. દરરોજ મને મુંબઈ સેન્ટ્રલથી ચેમ્બુર સ્કૂલ બસમાં જવું પડતું. પછી મેં ટ્યુશન લેવાનું શરૂ કર્યું. જિમ પણ જવાનું શરૂ કર્યું અને હું મોડેથી સૂતી હતી. મને કોઈ જ ખબર ન હતી કે આવી પરિસ્થિતીમાંથી બહાર કેવી રીતે નીકળવું.
હવે મારી પાસે એક નવું સ્વપ્ન હતું. હવે મારે મારું પોતાનું ઘર જોઈએ છે. મારી આંખો ખૂબ જ સુંદર એપાર્ટમેન્ટ પર જ ટકી રહી હતી. દર સવારે, ઊંચા ઇમારતોની મધ્યમાં સૂર્ય ઉગે છે. હું માત્ર આ કરવા માંગતી હતી. ત્યાં થોડી બચત હતી, નિર્જીવતા માટે મળેલ પૈસા, બહેન પાસેથી લોન લઇ આ રીતે મને મારું ઘર મળી જ ગયું હતું.
જો કે ઘરમાં કોઈ ફર્નિચર ન હતું. અને આખું ઘર ખંડેર હાલતમાં જ હતું. મારે બધુ જ નવેસરથી બનાવવાનું હતું. હું કામ કરવા માટે તૈયાર હતી. મે જૂનું ફર્નીચર વસાવ્યું. જમીન પર સુવા માટે ગાદલું લીધું, ઈંટ પર ઈંટ મૂકી મે મકાન બનાવ્યું જે પછીથી ઘર બની ગયું. 4 વર્ષ પછી, મારા નજીકના દોસ્તોમાં ના એકે કહ્યું કે તેમને સારું નથી લાગતું કે હું એકલી રહું છુ. એટલા માટે તેમણે મારા માટે હોમસ્ટે સેવા શરૂ કરી. કમ્પ્યુટરને કેવી રીતે ચલાવવું તે પણ મને ખબર નહોતી. તો આ કામ એકલા કેવી રીતે કરવું ? પણ હું નવી વસ્તુ શીખવા માટે એકદમ તૈયાર હતી. તેથી મેં વિચાર્યું, ‘શા માટે નહીં?’
હું દુનિયાભરના લોકોની મહેમાન નવાજી કરવા લાગી. હું તેમને એરપોર્ટ પર લેવા માટે જતી હતી. તેમનો ખ્યાલ રાખતી હતી. મને લાગે છે કે મારા ઘરમાં એક જાદુ હતો કેમકે જે પણ ગયા એ બધા જ ખુશ હતા. એક વ્યક્તિએ તો મને દિલ્હીમાં પોતાના લગ્નમાં પણ બોલાવ્યા હતા. આ એક કરિશ્મા જેવું હતું. જીવન હંમેશાં મને આશ્ચર્ય માં મૂકી દે છે. આ કામ દ્વારા હું આર્થિક રીતે સ્વતંત્ર બની ગઈ.
મારા માટેનો શ્રેષ્ઠ સમય એ હતો કે જ્યારે હું એટલી બધી બચત કરી શકી કે મારી પુત્રી સાથે દક્ષિણ અમેરિકામાં ફરવા પણ જઈ શકે. હું પોતાને આઝાદ અનુભવી રહી હતી. ભાવનાત્મક, આર્થિક રીતે, માનસિક રીતે. ત્યારથી, હું દર વર્ષે તેની સાથે એક પ્રવાસ કરવાની યોજના કરું છું. એવું લાગે છે કે દુનિયાએ મારા માટે તમામ દરવાજા ખોલી નાખ્યા છે. પણ હું તમને એક રાઝની વાત કહું છું. વિશ્વમાં કોઈ દૃશ્ય એટલું સુંદર નથી. જે મારા ઘરની બારીમાંથી મને જોવા મળે છે. તે મને એ યાદ અપાવે છે કે મે મારુ ઘર બનાવ્યું છે. પછી મને લાગે છે કે જીવન તમને ફરીથી મોકો આપે છે અને જ્યારે તમે ઓછામાં ઓછી અપેક્ષા કરો છો ત્યારે એક ચમત્કાર થતો હોય છે.
