એવું કહેવાય છે કે કઠોર પરિશ્રમનો કોઈ વિકલ્પ નથી હોતો, ઘણા લોકો એ હદ સુધી મહેનત કરે છે કે સફળતા મળવા સુધી જંપતા નથી. ઘણા લોકો એવા છે જે ખુબ જ ગરીબીમાં જન્મ્યા છે પરંતુ પોતાની મહેનત અને સાચી લગન દ્વારા આગવું નામ બનાવ્યું છે અને સફળતાનું શિખર સર કરી લીધું છે. સોશિયલ મીડિયામાં ઘણા IAS અને IPS ઓફિસરની કહાનીઓ વાયરલ થતી હોય છે જે ખુબ જ પ્રેરણા દાયક પણ હોય છે.
આવી જ એક કહાની છે IAS ઓફિસર વરુણ બરનવાલની. જે એ તમામ લોકો માટે પ્રેરણા છે જેઓ સંસાધનો અને સુવિધાઓના અભાવને ટાંકીને તેમના લક્ષ્યોને અધૂરા છોડી દે છે. મહારાષ્ટ્રના બોઈસર વિસ્તારના થાણેના રહેવાસી વરુણે વર્ષ 2013માં સિવિલ સર્વિસ પરીક્ષામાં 32મો રેન્ક મેળવ્યો હતો. વરુણના જીવનમાં જ્યારે પણ કોઈ સમસ્યા આવી ત્યારે તેણે હાર ન માની પરંતુ તેની સામે મક્કમતાથી લડ્યા. પરિણામે દરેક સમસ્યાનો ઉકેલ મળી ગયો અને આજે તેઓ અધિકારીની પોસ્ટ પર ફરજ બજાવે છે.
વરુણ બરનવાલના જીવનમાં પહેલો પડકાર તેની 10મી પરીક્ષા પૂરી થયાના ત્રણ દિવસ પછી આવ્યો, જ્યારે તેના પિતાનું અવસાન થયું. વરુણના પિતા સાઈકલ રિપેર કરવાની દુકાન ચલાવતા હતા. પરિવારની આર્થિક સ્થિતિ બહુ ખાસ ન હતી, જે થોડા પૈસા જમા હતા તે પિતાની સારવારમાં ખલાસ થઈ ગયા.
આવી સ્થિતિમાં ઘર ચલાવવા માટે દુકાન ચાલુ રાખવાનું નક્કી થયું હતું, પરંતુ આ સાથે પ્રશ્ન એ પણ ઊભો થયો કે દુકાન પર કોણ બેસશે. એક ઈન્ટરવ્યુમાં વરુણે કહ્યું હતું કે મેં નક્કી કર્યું છે કે પિતાની દુકાન પર બેસીને તેના પરિવારનું ધ્યાન રાખીશ. આ દરમિયાન તેનું 10માનું પરિણામ આવ્યું, જેમાં તેણે ટોપ કર્યું હતું.
વરુણે જણાવ્યું કે ટોપ થયા પછી તેની માતાએ તેને ભણવાનું ચાલુ રાખવા કહ્યું અને દુકાનની જવાબદારી પોતે સંભાળી લીધી, પરંતુ મુસીબત હજુ પણ સમાપ્ત થઈ નથી. જ્યારે તે 11મા ધોરણમાં એડમિશન લેવા ગયો ત્યારે તેને ખબર પડી કે એડમિશન માટે મોટી રકમની જરૂર છે, જે તેની પાસે નથી. તેણે નિરાશામાં કંઈક બીજું જ વિચાર્યું કે તે જ સમયે તેના પિતાની સારવાર કરી રહેલા ડૉક્ટર તેની દુકાન સામેથી પસાર થયા. જ્યારે તેમને ખબર પડી કે સ્કૂલની ફી ભરવા માટે પૈસા નથી તો તેમણે તરત જ અભ્યાસ માટે 10 હજાર રૂપિયા આપ્યા.
વરુણે ઈન્ટરવ્યુમાં જણાવ્યું કે 11મા અને 12માના અભ્યાસનો સમય તેમના જીવનનો સૌથી મુશ્કેલ સમય હતો. કારણ કે આ દિવસોમાં તે સવારે શાળાએ જતો હતો. શાળાએથી આવીને ટ્યુશન ભણાવતો, પછી રાત્રે દુકાનનો હિસાબ જોઈને સૂઈ જતો. આ દરમિયાન શાળાની ફી ચૂકવવી પણ મુશ્કેલ હતી. તેમનું કહેવું છે કે શાળાના શિક્ષકોએ તેમના પગારનો અમુક હિસ્સો આપીને તેમની બે વર્ષની ફી ચૂકવી હતી. વરુણ જ્યારે 11મા ધોરણમાં ભણતો હતો ત્યારે તેની બહેન પણ તેને ટેકો આપવા માટે ટ્યુશન શીખવતી હતી.
વરુણ ડોક્ટર બનવા માંગતો હતો પરંતુ જ્યારે તેને ખબર પડી કે તેના માટે ઘણા પૈસાની જરૂર છે તો તે એન્જિનિયરિંગ તરફ વળ્યો. વડીલોપાર્જિત જમીન વેચ્યા બાદ પ્રથમ વર્ષની ફી ચૂકવવામાં આવી હતી, ત્યારબાદ જ્યારે તે પ્રથમ વર્ષમાં ટોપ આવ્યો ત્યારે તેને સ્કોલરશિપ મળી. મિત્રોએ વચ્ચે પડેલી જરૂરિયાતોનું ધ્યાન રાખ્યું અને અભ્યાસ પૂરો થયો. અહીં તેને MNCમાં નોકરી મળી. પરિવારને નોકરી જોઈતી હતી પરંતુ વરુણે સિવિલ સર્વિસની તૈયારી કરવાની ઈચ્છા વ્યક્ત કરી અને પરિવારે તેમના નિર્ણયને ટેકો આપ્યો.
જ્યારે વરુણ સ્પર્ધાત્મક પરીક્ષાની તૈયારી કરવા માટે ઉતર્યો ત્યારે તેને પુસ્તક ખરીદવા માટે પૈસાની સમસ્યાનો સામનો કરવો પડ્યો. ત્યારબાદ વરુણને એક NGOનો સહયોગ મળ્યો અને પુસ્તકોની વ્યવસ્થા કરવામાં આવી. વરુણે પૂરી તાકાતથી તૈયારી કરી અને દરેકની મદદની કિંમત ચૂકવીને સિવિલ સર્વિસમાં સફળતા મેળવી. આ દિવસોમાં તેઓ ગુજરાતમાં આઈએએસ તરીકે ફરજ બજાવે છે. તેમની સફરની કહાની પણ સ્ટીલ મંત્રાલયે એક ફિલ્મ દ્વારા દર્શાવી છે.